Våren

Våren

Enno ein gong fekk eg vetren å sjå for våren å røma,
heggen med tre som der blomar var på, eg atter såg bløma.
Enno ein gong fekk eg isen å sjå frå landet å fljota,
snjoen å bråna og fossen i å, å fysa og brjota.
Graset det grøne eg enno ein gong fekk skoda med blomar,
enno eg høyrde at vårfuglen song mot sol og mot sumar.

Eingong eg sjølv i den vårlege eim, som mettar mitt auga,
eingong eg der vil meg finna ein heim og symjande lauga.
Alt det, som våren i møte meg bar, og blomen eg plukka,
fedranes ander eg trudde det var som dansa og sukka.
Difor eg fann millom bjørkar og bar i våren ei gåta,
difor kvar ljod i den fløyta eg skar, meg tyktes å gråta.

Dette er første og siste strofe i Aasmund Olavsson Vinjes uendeleg vakre og såre dikt «Våren» – første gong publisert i Vinjes eige vekeblad, Dølen, i 1860. Diktet er tonesett av Edvard Grieg.

Endeleg, endeleg er våren kommen!

Snella–

Reklame